Φάκελος με σφαίρα στον διαιτητή Ελλάδα-Ακτή Ελεφαντοστού

Σοκαρισμένοι είναι οι φίλοι και συγγενείς του διαιτητή του αγώνα Ελλάδα-Ακτή Ελεφαντοστού Κάρλος Βέρα από το Εκουαδόρ. Νωρίς σήμερα το πρωί η οικογένεια του ρέφερι που σε νεκρό χρόνο έκρινε με το σφύριγμά του την πρόκριση στους "16" του Μουντιάλ βρήκε στην είσοδο της πολυκατοικίας ένα φάκελο που είχε αποσταλεί από ταχυδρομείο στον Άγιο Παύλο Αττικής, Ελλάδα, και είχε παραλήπτη τον εν λόγω. Τα πόδια όμως κόπηκαν όταν συνειδητοποίησαν ότι εντός υπήρχε μία σφαίρα και ένα σημείωμα που ανέφερε, μεταξύ άλλων:
"...Το μόνο που μας απέδειξες με την υπόδειξή σου αυτή είναι ότι δεν είσαι απλά Κάρλος Βέρα, αλλά Κάρλος Βέρα στο δεξί. Έβαλες και συ το λιθαράκι σου να συνεχίζεται η εθνοπροπαγάνδα περί ελληνικών ψυχεών, δυνάμεων και δήθεν ανωτεροτήτων, που ως συνέπεια έχει τα θρασύδειλα ασπόνδυλα, κρυμμένα μες στο μπούγιο των ευνουχισμένων διανοητικά οπαδών που βγήκαν να χαρούν τον πόνο τους, να ξεσπούν τα πατριωτικά τους μένη σε οτιδήποτε διαφορετικό, ξεχωριστό και σίγουρα πιο αδύναμο με την κάλυψη της αστυνομίας...".
Το σημείωμα έφερε την υπογραφή "Θιασώτες της μπάλας και της μπετόβεργας στο μάτι του φασίστα". Ήδη έχει αναλάβει η αντιτρομοκρατική τις έρευνες υπό την επίβλεψη της ΦΙΦΑ.    

Έχει ήλιο, έχει πλωμάρι, ρουκέτα στο τομάρι

Κι ας είναι σαν αυτές που έριχνα δικαβαλιά στην πλάτη φίλου πάνω σε glx honda πενηντάρι, στρογγυλοφάναρο πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Από πλωμάρι και αυτές...

Η ώρα προβολής της διαφήμισης φανερώνει μεγάλο κοστολόγιο, υψηλές προσδοκίες, μια αρκετά επιθετική κίνηση promotion. Κατά τη διάρκεια τάιμ άουτ σε ντέρμπι Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού είναι λογικό να απευθύνεται σε ένα πολυπληθές αλλά και ιδιαίτερο τηλεοπτικό κοινό με έντονη τη συναισθηματική και θυμική φόρτιση. Πρόβλημά του. Του κοινού. Ποιο είναι αυτό; Αν δεν ένιωσε αποστροφή από το κόνσεπτ του διαφημιστικού, ε, εκεί είναι το πρόβλημα. Γενικότερα.

Το βίντεο ξεκινά με ήλιο, θάλασσα και μπουζουκοήχους αισθητικής της ποστ χούντας των 70s στην Ελλάδα. Μετά μας δείχνει κτίριο με μια επιγραφή ναα. Αποστακτήριο ούζου στη Λέσβο. Όσο τα πλάνα είναι εξωτερικά, όλα εντάξει. Το θέμα υφίσταται από τη στιγμή που ο φακός εισβάλλει στα ενδότερα. Της επιχείρησης. Παρασκευή 1 μ.μ., κλασική ώρα μαζώματος υποθέτω, και καμιά πενηνταριά εργαζόμενοι ντυμένοι με τα ρούχα της δουλειάς, καπελάκια, ποδιές, κοντοστέκονται με μούτρα κατεβασμένα μέχρι το πάτωμα, κοιτώντας ο ένας τον άλλον με μισό μάτι. "Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα". Αν ήξεραν, αυτοί θα πήγαιναν στ' αφεντικό και όχι το αντίθετο.

Μπουκάρει το αφεντικό και οι εργάτες σκιάζονται σε κάθε του βήμα. "Είμαστε όλοι εδώ;" ρωτάει. Έννοια σου, ρε τρελέ, αν έλειπε κανείς θα σου το σφυρίζανε. "Ο νους πάει στο κακό", μας προκαταβάλλει ο σκηνοθέτης. "Σήμερα" παύση, "σταματάμε" παύση, "ό,τι κάνουμε" παύση. Τίγκα η αγωνία για το μοιραίο στους εργαζόμενους. Απλά περιμένουν να ακούσουν τα κακά μαντάτα που λίγο πολύ έχουν μυριστεί. Θα κλείσει το μαγαζί, θα απολυθεί κόσμος, θα δουλεύουν και Κυριακές και μεταμεσονύκτια, απαγορεύεται το καμάκι (μικτό το έμψυχο δυναμικό), δεν έχει πολλή σημασία. Όλα κρίνονται σε μια κλωστή και τ' αφεντικό συνεχίζει.

"Και πάμε" παύση, "στη θάλασσα" παύση, "για καλαμαράκι". Τι ακολούθησε; Ξέσπασμα χαράς, παλαμάκια, κοντινά χαμόγελα, αποφόρτιση από το άγχος που τους διακατείχε, σαν να λένε "τη γλιτώσαμε και σήμερα". Και κει που ο ένας δεν σήκωνε το βλέμμα του στον άλλον, πιασμένοι χέρι χέρι στριμώχνονται σε ένα πούλμαν σε φάση "γλεντάω τώρα, ξεδίνω". Στην τσέπη το έχουν το ξεφάντωμα; Φτάνουν στην ταβέρνα, πίνουν ουζάκι και ένας τύπος, εκπρόσωπος των εργαζομένων υποθέτω, εκστομίζει το "να 'σαι καλά, αφεντικό" σηκώνοντας το ποτήρι ψηλά.

Που δεν του κοβότανε καλύτερα; Κι ας έσπαγε το ποτήρι, δεν θα κοβόταν κανείς. Μετά πιάνουν το χορό, λες και δεν έχει παντρευτεί καμιά ξαδέρφη τους ποτέ και το τραπέζι έχει γίνει σε κοσμική ταβέρνα. Ξεκάθαρα τα ενσταντανέ θυμίζουν σκηνές από την κόρη μου, τη σοσιαλίστρια. Μόνο που να θυμίσω ότι το χορό τότε έσερνε ο Νικολαΐδης αρχικά για να ρίξει την ξενόφερτη αφεντικίνα κι έπειτα ήδη ως αφεντικό της φάμπρικας, τιμής ένεκεν μια φορά το χρόνο για να δείχνει ότι δεν ξεχνάει τις καταβολές του. Άσχετο αν είχε αμάξι κούρσα μετά το γάμο, ενώ πριν έπαιρνε το αστικό ή καβάλαγε καμιά καρότσα στη ζούλα.

Η διαφήμιση ούζου μόνο τάσεις προς εμετό είναι ικανή να προκαλέσει, όταν παρουσιάζει ανθρώπους, πολίτες και εργαζόμενους ως μια άμορφη, άβουλη, ανίδεη και άκομψη μάζα που το μπρίο και η έκφραση της προσωπικότητάς της επιτρέπονται μόνο όταν δώσει το σήμα και κεράσει τ' αφεντικό. Μια μάζα παραδομένη στον τρόμο του να βρεθεί ξεκρέμαστη, αφημένη στη μανία του να μαζεύει όσο το δυνατόν πιο πολλά -κι ας είναι ελάχιστα κι ανούσια- αραχνοϋφαίνοντας ίνα προς ίνα το μαντίλι με το οποίο θα σέρνει το χορό που θα τους επιβάλλουν κάποιοι άλλοι, κάνοντας αέρα σε κάποιους που σφίγγουν το σκοινί με το οποίο ονειρεύονται να τους κρεμάσουν. Όσο για το καλαμαράκι; Στο λαιμό να τους κάτσει. 

Ο Λόρι Σάντσεζ και η ακαμψία του ρεπόρτερ

"Τώρα δεν με αφήνεις να μιλήσω, όταν ήρθα παρακαλούσες για μια συνέντευξη", φέρεται να λέει ο Λόρι Σάντσεζ.

Οι εποχές που οι δημοσιογράφοι έστηναν καρτέρι έξω από γήπεδα, ξενοδοχεία, προπονητικά, θεσμικά κέντρα αποφάσεων, στέκια, κυριλέ εστιατόρια με σκοπό ένα αποκλειστικό, μια φωτό, μια δήλωση, μια εμπρηστική αναφορά από ποδοσφαιριστές, προπονητές ή παράγοντες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Στις μέρες μας η κατάσταση είναι πιο απλή. Κάθονται στο γραφείο αλυσοδεμένοι από την ασύρματη τεχνολογία επικοινωνίας και εκμεταλλευόμενοι την πλούσια ατζέντα τους αναπαράγουν τις ειδήσεις, όπως και τις απόψεις, των κυρίως ενδιαφερομένων.

Επίσης, όταν καλύπτουν μια αναμέτρηση, στέκονται αγέρωχοι, παρατηρώντας μεν τι λαμβάνει χώρα, φιλτράροντας δε τα συμβάντα και αποφασίζοντας σε σύντομο διάστημα αν επιτρέπεται να αναπαραχθούν σύμφωνα με τον κώδικα δεοντολογίας των συμφερόντων του ομίλου που υπηρετούν.

Την προηγούμενη Κυριακή στην Κομοτηνή, στον αγώνα με τον Πανθρακικό, έγινε ένα συμβάν με τον προπονητή του Απόλλωνα, που φανερώνει αρκετά σημαντικά στοιχεία για τον τρόπο που λειτουργούν οι ρεπόρτερ στις μέρες μας.

Ένα τέρμα του Απόλλωνα ακυρώνεται και ο Λόρι Σάντσεζ εκρήγνυται. Βλέπει δίπλα του τον ρεπόρτερ της Νόβα που κάλυπτε το ματς και αμέσως κάνει κίνηση να του αρπάξει το μικρόφωνο για να απευθύνει λόγο στους τηλεθεατές που παρακολουθούσαν.

Ποια η αντίδραση του υπαλλήλου του καναλιού; Στην αρχή σαστιμάρα κι έπειτα συνειδητή άρνηση να του παραχωρήσει το μικρόφωνο, ως όφειλε. Κρατούσε χαρακτηριστικά το χέρι του κάτω αναγκάζοντας τον κόουτς να τον τραβήξει προτού το πάρει.

Ο Βορειοϊρλανδός με ρίζες από Εκουαδόρ κόουτς, εκτός από εργατικός και συντεταγμένος προπονητής, που καθορίζει με το βρετανικό στυλ του τις ομάδες που δουλεύει, είναι ξεκάθαρο ότι διέπεται από φαντασία, ελεύθερη σκέψη και ευστροφία.

Ξέφυγε από τον κύριο ρόλο του και την επίμαχη στιγμή επιδίωξεσυμμετοχή στη ζωντανή μετάδοση του αγώνα, καταλαμβάνοντας το μέσο, αποδεικνύοντας ότι παραμένει προέκταση του εαυτού μας.

Θύμισε παρεμβάσεις που έχουν συμβεί πολλές φορές σε ανοικτές συζητήσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις, σε τελετές, όπως και στα ίδια τα μίντια από ανθρώπους-ομάδες που επιδιώκουν να κάνουν γνωστή στο ευρύ κοινό μια διαμαρτυρία σχετικά με μια κοινωνική αδικία.

Το σίγουρο είναι ότι πέρα από έναν ποδοσφαιράνθρωπο -που ελπίζουμε ότι θα οδηγήσει τον Απόλλωνα στη σωτηρία- το Λόρι Σάντσεζ θα το θυμόμαστε ως προσωπικότητα-κόσμημα σε αυτό το πράμα που λέγεται Ελλάδα.

Γούρια, Βάρκιζα και στημένη σωτηρία

Το ψηστήρι στο λάινσμαν αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στην προσπάθεια της ομάδας για το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Θα αποφύγει έντεχνα να συνοδεύσει το κορίτσι του στο γήπεδο. Θα παει μαζί με την παρέα που έχει φάει ψωμί κι αλάτι στα τσιμέντα. Δεν είναι οι κλασικές αναμετρήσεις στις οποίες επικρατούν οι καλύτεροι. Στα τελευταία παιχνίδια της λίγκας η προετοιμασία των ομάδων για τη νυν υπέρ πάντων μάχη περιλαμβάνει διπλωματία, θεσμούς, οικονομικό νταραβέρι κι έπειτα το αμιγώς αγωνιστικό. Ακόμα περισσότερο όταν είναι απαραίτητο συγκεκριμένο αποτέλεσμα σε άλλο γήπεδο για να επιτευχθεί ο στόχος. Αγώνας που διεξάγεται ταυτόχρονα.

Τα must win ματς θυμίζουν πολεμικές μάχες, μια και η συσπείρωση όλων των υγιών -και μη- δυνάμεων είναι κάθε χρονιά πρωτοφανής. Από την άλλη και γήπεδο να μην πάει κάποιος, οι παράλληλες μεταδόσεις δίνουν μια διαφορετική αίσθηση στην παρακολούθηση, αυξάνουν την ένταση και διογκώνουν το άγχος. Όπως και να ‘χει, για τον απλό φίλαθλο μόνο ανέμελα δεν είναι τα πράματα και οφείλει να λαμβάνει τα μέτρα του. Εμείς προτείνουμε κάποια από αυτά.  

  

Αν είστε στο γήπεδο και υποστηρίζετε μία από τις ομάδες που κινδυνεύουν:

Αποφύγετε να απαντήσετε στον τύπο που κάθεται τρεις σειρές πιο πάνω και ρωτάει συνέχεια αταβιστικά «πόσο είναι ο Ατρόμητος;». Ο Ατρόμητος εδώ και  χρόνια έχει σταματήσει να κινδυνεύει.

Μην έχετε τεντωμένα τα αφτιά σας. Συνήθως αν ακουστεί στην εξέδρα «ισοφάρισε η   (ακατάληπτο)…» θα αναφέρονται σε ματς του βελγικού πρωταθλήματος που τους νοιάζει για το στοίχημα.

Αγοράστε μαξιλαράκι από φελιζόλ, κασκόλ της ομάδας, σάμαλι, βρόμικο, γενικά οτιδήποτε πωλείται στο γήπεδο. Δεν είναι μέρα να δημιουργούμε αντιπάθειες. 

ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ μη βρίσετε τους παίκτες της αντίπαλης αδιάφορης ομάδας. Δικαιούστε να βρίσετε όμως τον ένα παίκτη, συνήθως πλάγιο χαφ, που δεν έχει προλάβει να ενημερωθεί από τους εμπειρότερους συμπαίκτες του πώς θα δώσουνε το ματς.

Πριν τον αγώνα ανάψτε ένα κεράκι στην κοντινότερη εκκλησιά. Είπαμε δεν είναι μέρα για αντιπάθειες.

Αν βλέπετε τα ματς από την τηλεόραση και υποστηρίζετε μία από τις ομάδες που κινδυνεύουν:

Σε καμιά περίπτωση μη δείτε το Λεπτό Προς Λεπτό στη Νόβα με την παράλληλη μετάδοση όλων των αγώνων. Βλέπεις ματς που σουτάρει ένας παίκτης σε ένα γήπεδο, αποκρούει ο τερματοφύλακας σε ένα άλλο και στην επόμενη φάση έχει δοθεί πέναλτι σε ένα τρίτο.

Συνέχεια εκ του προηγουμένου και εδώ. Για τον ίδιο λόγο και πριν το ματς φτάσει στο 65ο λέπτο, μην ασχοληθείτε με την και καλά λάιβ βαθμολογία. Θα έχει αλλάξει πενήντα φορές μέχρι το σφύριγμα της λήξης.

Μην κρατήσετε τα τηλεοπτικά γούρια της σεζόν. Θυμηθείτε άλλες παρόμοιες κρίσιμες στιγμές του συλλόγου σας στο παρελθόν και ανατρέξτε σε αυτά τα γούρια. Αν δεν έχετε πια τρανζίστορ, αγοράστε ένα. Και οι τύποι με τα ηλεκτρονικά στην αρχή της Αθηνάς πρέπει κάπως να επιβιώσουν.

Σε καμιά περίπτωση μη βγάλετε συμπεράσματα για παίκτες της ομάδας σας από αυτά τα παιχνίδια. Στο τέλος της σεζόν όλα γίνονται μόνα τους. ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Για αυτό το λόγο  μην ανανεώσετε το συμβόλαιο του Βαλντέζ, θα την πατήσετε όπως με τον Νταρμπισάιρ.

Μη βλέπετε τα ματς μαζί με βάζελους γιατί θα σας πρήξουν με τη «μεγαλη ομάδα που δεν έχει δώσει ποτέ ματς». Αν δεν μπορείτε να το αποφύγετε, απλά βρείτε ένα μπρελόκ με τον Γιώργο Παπαδόπουλο και κάθε φορά που το λένε μπορείτε να τους το κουνάτε πέρα δώθε.

Αν δεν υποστηρίζετε ομάδα που κινδυνεύει:

Πηγαίντε για ψάρι στη Βάρκιζα.

Πηγαίντε για εκμέκ στη Χαρά στη Πατήσια.

Πηγαίντε σινεμά.

Δείτε το κυριακάτικο ματς στο ΝΒΑ που ξεκινάει σχετικά νωρίς,

Κάντε μας τη χάρη και μη βγείτε το βράδυ στο Σπορ FM να μας πείτε πως τα ματς ήταν στημένα.

Κίλλι "κοιλιακών" γκονζάλες

Σύνθημα και όχι σύνθυμα

Υπάρχει εδώ και μια δεκαπενταετία, μπορεί και περισσότερο, ένα τραγούδι-σύνθημα στις εξέδρες των φανατικών του τριφυλλιού. Παολέ, παολέ με τα χέρια τεντωμένα πάνω και κάτω και μετά παλαμάκια.

Ισπανική υποχώρηση ακουγόταν πως λέγεται. Το γνωρίζετε σίγουρα. Παίζει όταν ξεκινάει το "Κωνσταντίνου και Ελένης". Το έφερες στο μυαλό σου; Καλό. Αρχικά φαινόταν πως ήταν επιρροή από τη γελοία αδελφοποίηση κομματιού του οπαδικού κινήματος με τους Οργκούλο Βικίνγκο της Ρεάλ Μαδρίτης, με όλους τους αναγκαστικούς συνειρμούς.

Δεν έχει να κάνει όμως με αποτυχημένες ισπανικές ναυμαχίες του 16ου αιώνα, μια και το περίφημο κομμάτι είναι του Pascual Marquina Narro, λέγεται "Espana Cani", που σημαίνει τσιγγάνικη Ισπανία.

Το εν λόγω σύνθημα δέσποζε στις κερκίδες παντού σε Βαλκάνια, Ευρώπη, Τουρκία, όπου αγωνιζόταν η ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι συνοδευόταν από τρέλα και αγριάδα. Ο κόσμος γέμιζε ενέργεια ενώ ξεστόμιζε το λαλαλάλαλαλάλαλαλά πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλον στο χαρακτηριστικό τέμπο του τραγουδιού.

Έπειτα η ψύχωση του κόσμου για πρωτάθλημα και πρωτιά -βλέποντας από την άλλη τον αντίπαλο να τα σαρώνει- δηλητηρίασε το γνήσιο του ξεσπάσματος (στο λαλαλάλαλαλάλαλαλά) και κει που είχε την ψυχεδέλειά του, όπως η σχιζοφρένεια, μετεξελίχτηκε σε πιο κοφτό τοποθετώντας τη λέξη πρωτάθλημα τρεις φορές στη θέση του λαλαλάλαλαλάλαλαλά.

Η σκέψη είχε λογική γιατί σε κατάσταση πολέμου μπάλας η στεντόρεια φωνή χρησιμεύει περισσότερο από το πιο ψυχεδελικό που γράφτηκε πιο πάνω. Αρκετοί ξενέρωσαν με αυτή την ιστορία, δικαίωμά τους.

Η δικαίωση αργεί, τις περισσότερες φορές αρκετά, αλλά ενδέχεται και να 'ρθει. Αυτή ήρθε σήμερα, μαζί με την αμηχανία, την κρυάδα και στο τέλος το γέλιο των περισσότερων, όταν αναγκάστηκαν να πουν ή να ακούσουν τη λέξη πρωτάθλημα στο εν λόγω σύνθημα.

Και η αντίδραση έγινε αντιληπτή άμεσα, πέρασε επεξεργασία και το σύνθημα σταμάτησε, αποδεικνύοντας ότι μια κερκίδα μπορεί να έχει υψηλά αισθητήρια, προσαρμοστικότητα και κυρίως αυτοκρίση.

Προτείνω ξάστερα την ολντσκουλιά βερσιόν του συνθήματος, την ατόφια, τη γνήσια. Γιατί εμείς διαμορφώνουμε την ιστορία.

                      Την κερκιδοποίηση της τέχνης δεν την πρόβλεψε ούτε ο Πιτ Παπαδάκος.

Ένα λάθος (σωστό) πανό

Η φωτό τραβήχτηκε πριν 31 χρόνια. Η επίμαχη θα ανέβει, αν ταιριάξει, οσονούπω.

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΤΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΩΡΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ

(πανό πανθήρων, Πανιώνιος – Παναιτωλικός, 26 Μαρτίου 2014

Το  πανό των «Πανθήρων» ήταν καλό για τους τρίτους που υποστηρίζουν άλλες ομάδες και αυτή την περίοδο ήταν στην απέξω. Ήταν καλό και για τους αθλητικογράφους που έχουν αποφασίσει πως θα βγάζουν μεροκάματο καταγγέλλοντας το σύστημα. Ήταν καλό και για όσους «δεν ασχολούνται με τον οχετό της σούπερ λίγδας και βλέπουν μόνο τσάμπιονς λιγκ» και άλλα του επιπέδου τους.  Πιθανόν να ήταν καλό και όσους ήταν στο γήπεδο μιας και η έξωθεν καλή μαρτυρία και το προφίλ του «σκεπτόμενου οπαδού» που παραδοσιακά έχουν οι Πανιώνιοι είναι σημαντικό για την ανατροφοδότηση του εγωισμού τους.

Την ώρα του ματς άκουγες τον Καραλή στο ραδιόφωνο να λέει «πόσο κακό κάνει αυτό το πανό» στους παίχτες. Οι παίχτες -οποίος έχει παίξει έστω και μισή ώρα ένα ομαδικό άθλημα σε ματς της πλάκας και με διακύβευμα μια κόκα κόλα-  είναι οι τελευταίοι που επηρεάζονται. Ακόμα και σε στημένα ματς σκέφτονται μόνο την μπάλα,  το πώς θα τραβήξουνε τον αντίπαλο ώστε να μην μπορεί να διεκδικήσει κεφαλιά, άντε και πολύ πολύ να πάρουνε μια καμιά κάρτα αν θέλουν να γλιτώσουνε το επόμενο εκτός έδρας.

Τα παιδιά που είναι στους πάνθηρες έχουν μάλλον δίκιο. Δεν γίνεσαι μέλος σε σύνδεσμο οπαδών για να σε λένε παράρτημα, τσάτσο, Ολυμπιακό Β κ.λπ. Μπαίνεις για να περνάς ευχάριστα η ώρα σου. Και πιθανότατα η διαδρομή της ομάδας τους εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια δον τους το επιτρέπει αυτό. Υπάρχει όμως λύση. Μιας και η συμμετοχή στον Πανιώνιο δεν είναι υποχρεωτική, μπορούνε να κάνουνε κόντρες με μηχανάκια, να κυνηγάνε γκόμενες, να κάνουν φάρσες στους καθηγητές τους, να παίζουν τζόγο στο ίντερνετ ακριβώς αυτά τα στημένα ματς και άλλα συναφή και απαραίτητα για την ηλικία τους πράγματα. 

Τους υπόλοιπους (που από τα επίσημα στοιχεία φαίνεται πως  είναι οι λιγότεροι από κάθε άλλο γήπεδο σούπερλιγδ) ας τους αφήσουν ήσυχους. Χαλάνε κατά μέσο όρο ένα τετράωρο (και κάποιες ώρες στην τηλεόραση ή στην εφημερίδα καθημερινά) κάθε δεκαπέντε μέρες για να διασκεδάσουν. Ξέρουν τι βλέπουν, ξέρουν τις δυνατότητες της ομάδας τους και των άλλων ομάδων. Ξέρουν τους συσχετισμούς δυνάμεων. Χαζοί δεν είναι. Θέλουν απλά να παραμυθιάζονται και κακό δεν κάνουν.  Όσο για τους συμπαθώντας της πρώτης παραγράφου, να μας κάνουνε τη χάρη να ασχοληθούνε με το σοσιαλισμό, τα ψαγμένα στέκια της πόλης, το Ελ Κλάσικο που καλύπτεις τις ανάγκες τους στη μπάλα και ό,τι άλλο θέλουνε. Ούτως ή άλλως και Πρέμιερ Λιγκ να ήταν το ελληνικό πρωτάθλημα, αυτοί τα Σαββατοκύριακα θα τα περνάγανε στις Σπέτσες.  

 Κίλλι "κοιλιακών" γκονζάλεζ

Ηλίας Μπαζίνας και 1821

Έτυχαν μαζεμένοι πολλοί και μεγάλοι πολεμιστές
Η εθνική παλιγγενεσία είναι φυσικά ένα πολυπλοκότατο φαινόμενο, που αυτό το κείμενο δεν φιλοδοξεί να αναλύσει. Υπήρξε όμως και μια πλευρά του φαινομένου που οι Έλληνες τείνουμε να ξεχνάμε ίσως διότι μας έχουν επιβάλει ήρωες ξένους και ψεύτικους: την πλευρά του πολεμιστή. Καλές όλες οι διπλωματίες και οι πολιτικές λύσεις, αλλά αν κάποιος δεν πιάσει τα άρματα στα χέρια του, δεν γίνεται τίποτα. Η Ελλάδα έχει κάνει πολλές προσπάθειες να απελευθερωθεί από την Άλωση κι έπειτα. Οι συγκυρίες έφεραν το ποθητό αποτέλεσμα το 1821-28. Μια από τις συγκυρίες είναι ότι τότε έτυχαν μαζεμένοι και πολλοί μεγάλοι πολεμιστές.
Πού βάσιζαν όμως τις πολεμικές τους προσπάθειες οι αγωνιστές του '21; Ας ξεκινήσουμε από το πού δεν βασίζονταν.
Οι ξεσηκωμένοι Έλληνες πρώτα από όλα δεν είχαν άξιο λόγου ιππικό. H τάση τους λοιπόν ήταν πάντα να αποφεύγουν τις μάχες παρατάξεως, σε "αναπεπταμένα πεδία", που ήταν ακριβώς το φαΐ των Τούρκων ιππέων, των "σπαχήδων" ή σιπαχήδων, όπως είναι το πιο σωστό. Ευθύς εξ αρχής, μετά τη σφαγή του Δραγατσανίου, οι δικοί μας κατάλαβαν ότι οι ορθόδοξες πολεμικές τακτικές της εποχής δεν υπόσχονταν πολλά πράγματα γι' αυτούς. Ειδικά ο μεγαλοφυής Κολοκοτρώνης, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δεν έκανε χωρίς το άλογό του (οικογενειακή παράδοση γαρ) δεν έκανε αρχικά καμία προσπάθεια να δημιουργήσει ιππικό. Για το είδος ενδιαφέρθηκε μόνο κοντά στο τέλος του αγώνα, όταν γνώρισε και εξετίμησε τον Πορτογάλο αξιωματικό του ιππικού Αλμέιδα. Αντίστροφα, η ολέθρια για τα ελληνικά όπλα "μάχη" του Πέτα, "κατόρθωμα" των κάθε λογής Μαυροκορδάτων και λοιπών άσχετων περί τα πολεμικά, έδειξε ότι η μεγάλη δύναμη των Οθωμανών παρέμεινε το ιππικό τους. Ποτέ οι Έλληνες δεν κέρδισαν μάχη παρατάξεως σε κάμπο, που επέτρεπε ανάπτυξη ιππικού. Το πρόβλημα ήταν πιο μικρό από όσο φαίνεται, γιατί η Ελλάδα, σαν χώρος, ευνοεί πάνω από όλα τον πεζό πολεμιστή και τις τακτικές του ανταρτοπόλεμου.
Η συμφορά στο Μανιάκι ήταν αποτέλεσμα του ότι ο Παπαφλέσσας θέλησε να το παίξει στρατιωτικός. Ο τόπος ήταν ακατάλληλος για ταμπούρια και εξαιρετικά κατάλληλος για επελάσεις ιππικού. Οι Μανιάτες οπλαρχηγοί, που ήξεραν, δεν ήθελαν με τίποτα να δοθεί η μάχη στο Μανιάκι. Ο Σταυριανός Καπετανάκης έφυγε, ο Βοΐδης Μαυρομιχάλης, όμως, έμεινε και πήγε αδικοχαμένος.
Από όλους τους Έλληνες αγωνιστές, ο πιο ειδικός σε θέμα έφιππου πολέμου ήταν ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης. Τελικά χάθηκε κι εκείνος στο Φραγκοκάστελλο των Σφακιών, μαζί με τους "δροσουλίτες" του, αντιμετωπίζοντας υπέρτερες δυνάμεις τούρκικου ιππικού. Τα πνεύματα του Ηπειρώτη κένταυρου και των παλικαριών του βγαίνουν τα πρωινά του Μάη και σεργιανάνε στον τόπο της θυσίας τους.
Ούτε για σοβαρό χερσαίο πυροβολικό μπορούσαν να κάνουν λόγο οι Έλληνες. Στα κανόνια του Κιουταχή και -προπάντων- του ευρωπαϊκών στρατηγικών προδιαγραφών Ιμπραήμ δεν είχαν αντιπαρατάξουν τίποτα. Μόνον οι Επτανήσιοι αγωνιστές υπό τον Μεταξά είχαν πυροβόλα και δυτικού τύπου οργάνωση. Και αυτό φάνηκε περίτρανα στη μάχη του Λάλα, που στάθηκε στην ουσία μια λαμπρή νίκη των επτανησιακών κυρίως όπλων.
Φυσικά στη θάλασσα τα πράγματα άλλαζαν. Οι Έλληνες χωρίς να μπορούν να συναγωνισθούν το τονάζ και τη δύναμη πυρός μιας υπερδύναμης, όπως ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία, είχαν πάντως και πλοία και κανόνια. Και προπάντων είχαν τα πυρπολικά, όπλο τρομακτικό στα χέρια ατρόμητων και αποφασισμένων ανθρώπων. Και, πάνω από όλα, τη ναυτική τέχνη, που οι Τούρκοι δεν κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν. Έτσι έχουμε το φαινόμενο μιας "τεχνολογικής ψαλίδας" υπέρ των ναυτικών και σε βάρος των χερσαίων δυνάμεων των Ελλήνων. Δηλαδή στη θάλασσα οι Έλληνες ήταν "μοντέρνα" δύναμη, όπως άλλωστε είχαν υπάρξει και οι Βυζαντινοί περισσότερο από μια χιλιετία νωρίτερα. Ενώ στη στεριά η πολεμική μας προσπάθεια βασιζόταν  σχεδόν αποκλειστικά στην ποιότητα των ανδρών.
Η ποιότητα αυτή, όμως, ήταν πραγματικά πανύψηλη και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ευόδωση του αγώνα. Πολεμιστές της κλάσεως ενός Καραϊσκάκη, Μάρκου Μπότσαρη, Ανδρούτσου ή Νικηταρά είναι θέμα αγαθής σύμπτωσης να τύχουν όλοι μαζί.
Ο Μπότσαρης ήταν ο τυπικός Σουλιώτης, με υπερτροφικό φιλότιμο και "μπέσα" και παντελή αδιαφορία για τον κίνδυνο. Όπως και ο εγωιστής και αγέρωχος Ανδρούτσος, ήταν πιο κατάλληλος για κερδίζει μάχες παρά πολέμους. Και οι δύο ήταν απαράμιλλοι στο να εμψυχώνουν και να παρασύρουν τους άνδρες τους μπροστά, συχνά χωρίς να έχουν σαφή εικόνα του τι πρόκειται να επακολουθήσει. Συνολικά όλοι οι Στερεοελλαδίτες ήταν φοβερά σκληροτράχηλοι, πραγματική πείρα πολέμων όμως είχαν πρώτοι οι Σουλιώτες και μετά όλοι οι άλλοι.
Στους Σουλιώτες και τους Μανιάτες κυρίως βασιζόταν ο Κολοκοτρώνης στα κρίσιμα πρώτα βήματα του αγώνα. Οι Μανιάτες ήταν πειθαρχημένοι και σπάνια επιχειρούσαν ατομικούς ηρωισμούς. H μακραίωνη αυτονομία τους έγινε αιτία να διαμορφώσουν βάσεις μόνιμης στρατιωτικής οργάνωσης, ιδίως στη λεγόμενη "Έξω" Μάνη. Χαρακτήρες αρκετά σκυθρωποί και εξοικειωμένοι με το θάνατο, συντηρούσαν το "δουφέκι" τους σαν παιδί τους και το γνώριζαν καλά. Μάχονταν από ενέδρες και με μεγάλη αποτελεσματικότητα, κάτι που φόβιζε ιδιαίτερα τους Τούρκους. Όλοι οι αγωνιστές, πάντως, γνώριζαν άριστα την τακτική της ενέδρας και του κλεφτοπόλεμου, γι' αυτό και προκαλούσαν μεγάλες απώλειες στον εχθρό, που είχαν σαν συνέπεια τη διάβρωση του ηθικού των Τούρκων.
Ιδιαίτερο τρόμο προκαλούσε στους Τούρκους ο Νικηταράς. Πολεμιστής αρχέγονων προτύπων, έκανε τη δουλειά με τα χέρια του και το ψυχρό ατσάλι. Όπως συνέβαινε και με τον Αχιλλέα, ούτε να του κρυφτής μπορούσες, ούτε να γλιτώσεις από αυτόν γιατί πολεμούσε από κοντά. Στη μάχη σώματος προς σώμα ο Νικηταράς ήταν, αν πιστέψουμε τις πολλές και σοβαρές μαρτυρίες που υπάρχουν, ένα από τα πιο "ανδροφόνα" μηχανήματα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. (Φυσικά ο Ράμπο φονεύει περισσότερους αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...)
Άλλος τρομερός "σωματικός" μαχητής ήταν ο θηριώδης Κριεζώτης, που στη μάχη του Καματερού ξεπάστρεψε ένα ανυπολόγιστο αριθμό σπαχήδων με ένα ρόπαλο ή κατ' άλλους γκλίτσα. Κάτι σαν το γαϊδουροσάγωνο του Σαμψών, δηλαδή. Άλλοι αγωνιστές πάλι διακρίνονταν για τη χρήση των όπλων. Παραδείγματα ο Μητροπέτροβας που, αν και προχωρημένης ηλικίας, έκανε "το κάθε βόλι" του τουφεκιού του να μετράει. Φοβερός σκοπευτής λέγεται πως ήταν και ο Καραϊσκάκης, που είχε βέβαια σε υπερτροφικό βαθμό και όλα τα ταλέντα του μεγάλου επιτελικού στρατιωτικού.
Κοντολογίς, οι Έλληνες υπερείχαν πολύ από τους Τούρκους σε έμψυχο υλικό και φυσικά και σε κίνητρα, που είναι το άλφα και το ωμέγα κάθε σοβαρής πολεμικής προσπάθειας. Δηλαδή πολεμούσαν με το μυαλό, την ψυχή και τις δυνάμεις τους αδιαφορώντας για την ανισότητα των μέσων και του χρήματος σε βάρος τους...

Ηλίας Μπαζίνας, 25/3/95

Πιάσε σωστά, πούλα κομψά... τρέλα

My name is Sun Velo και... τράβα ένα δάχτυλο.

Σάντεϊ Βελόπουλος, κύριοι. Και κυρίες βέβαια. Αποτελεί το σύγχρονο δεξιό ψάλτη -με φωνή σπάστη- περί υδροπολιτικής (κάτω απ' το νερό βρίσκονται τα πετρέλαια και τα αέρια τα φυσικά), διπλωματίας τύπου μπιρίμπας και όχι μόνο.
Παίζει την πιάτσα στα δάχτυλα, αφού πρώτα έχει μιλήσει στη γλώσσα της. Όπου το συμφέρον γκαρίζει βρίσκεται ήδη. Όταν κάτι τείνει προς λήξιμο -ή δέσιμο- έχει πετάξει νύχτα. Εισβάλλει στα σπίτια πραξικοπηματικά και δρα ανεπαίσθητα.
Πραξικοπηματικά αφού δεν την κλείνεις τη ρημάδα. Εκεί ανοικτή στο κουζινάκι την έχεις συνδεδεμένη στη σούκου πρίζα σου. Για παρέα. Κι επειδή μετά το φαγητό έχεις βαρύνει και και οι επαναλήψεις των σειρών -για τις οποίες το σταφ πληρώθηκε σε δραχμές- δεν σ' αλαφρώνουν πια, κάνεις την ανατροπή.
Αλλάζεις κανάλια και πας στα πιο ψαγμένα με άμεσο σκοπό να μάθεις και κάτι να συζητάς με το φούρναρη. Γιατί έως εκεί είσαι γενικά. Άντε και με το συγγενή, στον οποίο αηδιάζεις να ρίχνεις το βλέμμα, στο τραπέζι με τη μαγειρίτσα, όταν και θα ανοιχτεί κουβέντα για την κρίση.
Ανεπαίσθητη επειδή αξιοπρόσεκτη είναι η ικανότητα του Σαν να αδρανοποιεί τις αρχικές συμπεριφοριστικές αντιδράσεις του κοινού-γόνα μπι πελατών, έτσι, για να δούμε πού θα το πάει ο κερατάς.
Ξεκινάει ένα σήμα εκπομπής που μοιάζει με αυτό το κλασικό που έπαιζε στις ομιλίες του Αντρέα το ογδόντα αλλά και με την εισαγωγή σε ένα βινύλιο των Pretty Maids, το ογδόντα και αυτοί. Μωρέ, του παλιού γιου της Αφροδίτης που διέπρεψε στη Γαλλία, αλλά τη χοντρή κονόμα την έκανε για μόνο μία παράσταση λίγο πιο πάνω από κει όπου αρχίζει η Συγγρού, κάτω από ένα βράχο με κάτι στύλους α λα πολ ντάνσινγκ.
Δεν είναι αυτό όμως. Η παραγωγή του όμως θυμίζει αυτές του Ζακ Ιακωβίδη. Ωραία.
Σκάει ο Σαν συνεπής, αλλά μόνος του. Ένα πουλί υπάρχει στο στούντιο, μια και ένας παπαγάλος με λουλακί μαλλί -"ναι", "όχι", "δίκιο έχεις", "πες τα" το ρεπερτόριό του- που τον συνοδεύει αυτομόλησε. Ξεκινά και ξηγιέται από την αρχή. "Συνέλληνες", λέει, "εδώ θα κάνουμε ανάλυση". Για να δούμε, σκέφτεσαι.
Ακολουθούν η Τουρκία που διαλύεται και δεν έχει ούτε ένα σύμμαχο (ορίστε;), η Γερμανία που στις αρχές του εικοστού αιώνα πρώτο σκοπό είχε να εξαφανίσει οτιδήποτε ελληνικό στη Μέση Ανατολή (ενδιαφέρον), ο Χριστόδουλος που τον κολλήσανε καρκίνο να τον βγάλουν από τη μέση (κόντρα στην ομοφοβία), το Σινούκ που το ρίξανε (έναν παπά καλό είχε μέσα αυτό), πάτερ Παστίτσιος, Ιωσήφ Βατοορινός σε κόμπακτ ντισκ (φωτό), Πούτιν, καγκεμπέ, αρκούδες (ο Βλάντιμιρ κάνει χαλάουα), Ρεπούση επειδή τη βόλεψε ο γαπ (όχι ρεπούστη).
Όλα τα παραπάνω με στεντόρεια αγριοφωνάρα με λίγο από γρέζι και σκασίματα σα χουζβάρνα καθαρό. Τόσο πολύ που τινάζεται ο σβέρκος σου απότομα και κοιτάς την μπλαφονιέρα. Ξαφνικά και κει που το 'χεις πάρει απόφαση πως έτσι θα σε πηγαίνει, η φωνή μαλακώνει (μγδ) και οι γουρλοματάρες του μαζεύονται.
Σσς. Μιλάει για τον Καραμανλή το μικρό. Τον καλό, αγαθό πατριώτη, που κάτι οι φωτιές κάτ' απ' τ' αυλάκι, κάτι που κάψανε την Αθήνα, κάτι με ένα ψευτοσκάνδαλο του Βατοπεδίου, τον εξόρισαν από το κέντρο και τον έστειλαν μόνιμα στη Ραφήνα.
"Γι' αυτόν δουλεύω τώρα, τι θέλετε; Γαμήστε με...", είναι σα να σου λέει με τη γλώσσα του σώματος ο μεγάλος Σαν Βέλο.
Καλά όλα αυτά, αλλά το μεροκάματο μεροκάματο. Και αρχίζει η επίδειξη βιβλίων. Εκεί φαίνεται όμως η μαεστρία του. Η φωνή πιάνει τον τόνο που αρμόζει και κρατώντας εκλεπτυσμένα τα βιβλία τα παρουσιάζει στην κάμερα μπροστά:

Για αρχή τα κόμπακτ, τα κρατάει πολύ κομψά. Νύχι καθαρό.

Γράμμος, Βίτσι, Ναπάλμ, Μπρασελέ: "Το βιβλίο που πολτοποίησε ο Παπανδρέου το ογδόντα". Υπενθυμίζεται ότι ο Σαν Βέλο ήτο εις το ΠΑΣΟΚ, αλλά το 'χει ξεχάσει τώρα. 

"Άλλο ένα κομμάτι που γράφει γεγονότα που κρύβουν". Αυτό πάει 1,5 ευρώ το μισόκιλο. 

Εννοείται πως είναι η τελευταία μέρα της προσφοράς, αλλά δεν έχει πει την τελευταία λέξη του ο Σαν. Μια και δουλεύει για να ξεπλένει τον Καραμανλή και να πουλάει την πραμάτεια του στους καραμανλικούς, αντιμετώπισε μια παγίδα που πολύ πιθανό να του κόστιζε ακριβά. Το βιβλίο το καλό ήταν του ιδρυτή της ΠΕΦΟ Κώστα Μπαρμπή, ιστορικού και γνωστού φασιστοειδούς. Τσακάλια και ύαινες της πολιτικής ο τίτλος του, αλλά το εξώφυλλο να το παρουσιάσεις ήθελε κάποιες πατέντες.

Ο Σαν αλλάζει τον τρόπο που κρατούσε τα βιβλία ώστε να κρύψει τον Καραμανλή (το μεγάλο), τον Αντρέα Παπανδρέου (ήτο κει, τώρα το θυμήθηκε), τον Πάνο Παναγιωτόπουλο και άλλους με τους οποίους μπορεί να ταιριάξει καμιά μπίζνα στο μέλλον. Έβγαλε στη σέντρα Κινέζο, χαζό, Μπρούμελ, DDR και Στουρνάρι. Το τελευταίο κι αυτό ΠΑΣΟΚ ήταν. Το άλλο ΠΑΣΟΚ όμως. 

Παναθηναϊκός - Άρης (κάψιμο πανιών)

Με σάχλα αντιμετωπίζει ο Έλληνας τον σεισμό

Το κείμενο γράφτηκε από τον εκλιπόντα δημοσιογράφο Ηλία Μπαζίνα και δημοσιεύτηκε στις 15/9/1999 στον Φίλαθλο. Η αναδημοσίευση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του.

Μόνο στην ρωμέικη πραγματικότητα μπορούσε να μας προκύψει κι ΑΥΤΟ. Να γίνουν, δηλαδή, οι σεισμολόγοι... ΠΑΟ, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και τρέχα γύρευε. Και μάλιστα με εφημερίδες "δικές" τους. Το καταλαβαίνουν όλοι αυτοί ότι μιλάμε για κατάντημα και ότι δεν κάνουμε πια ούτε για κλωτσιές; Ποδοσφαιροποιήσαμε την τραγωδία!
Ο αθλητισμός και ο αυνανισμός είναι υποκατάστατα της πραγματικότητας. Ο αθλητισμός παριστάνει κάποιο είδος "πολέμου". Ο αυνανισμός κάποιο είδος γενετήσιας διαδικασίας. Και τα δύο είναι τραβεστοποίηση των πραγμάτων που μαϊμουδίζουν. Ο αθλητισμός, ευτυχώς, δεν αλλάζει σύνορα, δεν ερειπώνει, δεν εξοντώνει, δεν εκτοπίζει. Ο αυνανισμός δεν οδηγεί στη διαιώνιση των ειδών. Καλώς ή κακώς. Ούτε το ένα ούτε το άλλο προσφέρονται για απόλυτες κρίσεις αξίας ή απαξίας. Ο αθλητισμός είναι "καλός" εκτός αν είναι κακός, αν η μορφή που παίρνει σε κάποια συγκεκριμένη περίπτωση είναι αντικοινωνική. Ο αυνανισμός είναι "κακός", νοείται όμως κάλλιστα να προστατέψει, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, από το AIDS. Το κοινό στοιχείο είναι ότι ΔΕΝ αποτελούν την πρωτογενή πραγματικότητα.
Ο σεισμός όμκως ΕΙΝΑΙ η πραγματικότητα. Σε μορφή ιδιαζόντως ΣΤΥΓΝΗ. Η σχέση του με τη ΖΩΗ δεν είναι απλά τοπόδεκτη. Εμφανίζει και μια συγκλονιστική αμεσότητα (ΟΧΙ, δεν επιχειρώ "λογοπαίγνιο!"). Είναι "ισοπεδωτής" πολλών πραγμάτων ο σεισμός. Σε δευτερόλεπτα μπορεί να ακυρώσει, με απρόσωπη τυφλή βία, όσα οι άνθρωποι έφτιαξαν, πίστεψαν, ονειρεύτηκαν. Το άκουσμα του "υποχθόνιου βρόμου", που τον συνοδεύει, ξυπνάει αταβίστικους τρόμους, από τους οποίους ούτε ο πιο γενναίος είναι δυνατόν να απαλλαγεί. Το αίμα του ανθρώπου παγώνει, σαν να βρεθεί μόνος με μια κόμπρα σε ένα ασανσέρ.
ΔΕΝ προσφέρεται ο σεισμός για μπουρδολογίες. ΔΕΝ είναι ποδόσφαιρο, να βγαίνει ο κάθε πίτουρας να λέει, χωρίς πραγματικό κόστος για κανέναν, την παπαριά του. Όμως, ω του θαύματος, επειδή εδώ δεν είναι απλά Μπαλκάνια, είναι ΡΩΜΕΪΚΟ, ξάφνου μας προκύπτει... οπαδοποίηση του κοινού. Η κουβέντα "εσύ είσαι με τον Τάδε ή με τον Παπατάδε ή με τον Πισιτάδε;" πλανιέται ΠΑΝΤΟΥ. Και ενοχλεί. Ιδίως σε συνδυασμό με τη στάση κάποιων ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ, που έχουν "πάρει" σεισμοδίφες ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ, λες και είναι ομάδες ή μπίλιες του μπιλιάρδου. ΑΗΔΙΑ!
Υποτίθεται ότι η σεισμολογία είναι ΕΠΙΣΤΗΜΗ. Γνώρισμα της επιστήμης είναι ότι ξέρει καλά τη διάκριση "γνωρίζω", "δεν γνωρίζω". Εμείς δεν έχουμε καταφέρει ούτε αυτό το απλό πράγμα, να πείσουμε τους σεισμολόγους μας να μας εμπιστευθούν την πληροφορία "γνωρίζω - δεν γνωρίζω". Στην αίσθηση της αναξιοπιστίας προστίθεται και το "μυστήριο". Όχι, είπε η επιτροπή εκτίμησης σεισμικού κινδύνου στην ομάδα ΒΑΝ, ΔΕΝ θα κρατήσουμε πρακτικά συνεδρίασης!
Ρωτάμε: ΓΙΑΤΙ; Προσωπικά, ΔΕΝ πιστεύω ότι η ακριβής πρόβλεψη των σεισμών είναι εφικτή. Το βασίζω στην απλή, απλούστατη σκέψη ότι η ΗΠΑ και η Ιαπωνία, δύο ΚΟΛΟΣΣΟΙ, που απειλούνται από ΒΙΒΛΙΚΟΥ μεγέθους καταστροφές λόγω σεισμικότητας, θα είχαν λύσει το πρόβλημα, αν λύνονταν με τα υπάρχοντα μέσα. Παντού ο σεισμός εμφανίζεται απειλητικός και τρομερός. Σε εμάς όμως προστίθεται η σάχλα, η ασυνεννοησία και η σκέτη ανεντιμότητα για να κάνουν το ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ πρόβλημα ΕΚΑΤΟ φορές χειρότερα.
 

Φιλιππίδης, περί θεσμών

Ο Φιλιππίδης και ο Παπανδρέου στα επίσημα του "Σουκρού Σαράτσογλου". 

Η σύλληψη του Άγγελου Φιλιππίδη στην Ισταμπούλ για οικονομικά σκάνδαλα πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που διέπραξε ως πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου ξύπνησε μνήμες από μία διεθνή ποδοσφαιρική αναμέτρηση που σε πολύ κόσμο έχει μείνει αλησμόνητη.
Οι διπλές αναμετρήσεις του Παναθηναϊκού και της Φενερμπαχτσέ το φθινόπωρο του 2002 θεωρήθηκαν ως η καλύτερη ευκαιρία για να διαφημιστεί η κοινή υποψηφιότητα των ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών της Ελλάδας και της Τουρκίας ώστε να αναλάβουν από κοινού τη διοργάνωση του Euro 2008. Ο συλληφθείς -τώρα- Άγγελος Φιλιππίδης αποτελούσε διορισμένος πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟ από την ιδιοκτήτρια οικογένεια.
Ευάγγελος Βενιζέλος (υπουργός Πολιτισμού), Γιώργος Παπανδρέου (υπουργός Εξωτερικών) και Γιώργος Λιάνης (υφυπουργός Αθλητισμού) επισκέπτονταν το Πατριαρχείο για προσευχή και υπέγραφαν ολυμπιακή εκεχειρία με την τουρκική πλευρά -σε ενάμιση χρόνο θα ξεκινούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα-, την ώρα που η ομάδα του Σέρχιο Μαρκαριάν ετοιμαζόταν για τον αγώνα στο "Σουκρού Σαράτσογλου" και περίπου 1.500 οπαδοί των πρασίνων προσέγγιζαν τη γείτονα χώρα οδικώς ή με αεροπλάνα.
Οι τούρκοι φίλαθλοι στην αρχή επιδόθηκαν στην αναδρομή ιστορικών γεγονότων που αφορούν τις δύο χώρες στο ευρύτερο πλαίσιο της ιστορίας. Έπειτα ασχολήθηκαν με τις ρίψεις οικοδομικών υλικών (μπιντέδες, λεκάνες) και γεωργικών προϊόντων προς τους πράσινους φιλάθλους, οι οποίοι γνώριζαν πού πήγαιναν, τι θα συναντούσαν και πώς θα το αντιμετώπιζαν.
Η απόφαση των πολιτικών να κάνουν περίπατο μες στον αγωνιστικό χώρο πριν από την έναρξη του αγώνα, δίνοντας πανηγυρικό τόνο στην υποβολήτης υποψηφιότητας και παραβλέποντας το σκηνικό πολέμου που ήδη είχε στηθεί στις εξέδρες, έδωσε τη δυνατότητα στους έλληνες φιλάθλους να δείξουν την αντίθεσή τους σε ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια μάζα, στον εμπαιγμό.
Πέραν από τα συνθήματα και τις φωνές που κατακεραύνωναν τους πολιτικούς, ο πράσινος κόσμος πέταξε προς το μέρος τους καρέκλες και γιαούρτι, με θύμα τον Παπανδρέου. Ο Βενιζέλος επέδειξε εξυπνάδα, διορατικότητα και ορθή κρίση των γεγονότων όταν πρόβαλε δικαιολογία και δεν συμμετείχε σε αυτήν την κίνηση των συναδέλφων του. Είναι προφανές ότι ήξερε τι τον περίμενε. Το θέμα είναι γιατί δεν ειδοποίησε τους υπολοίπους. Ή το έκανε και δεν εισακούστηκε ή τους άφησε να εκτεθούν.
Προτού καν επιστρέψουν όλοι οι έλληνες από την Τουρκία ο Άγγελος Φιλιππίδης θέλησε να υποβάλει τα... σέβη του στην ελληνική κυβέρνηση και να "τιμωρήσει" τους οπαδούς του Παναθηναϊκού για την απρεπή συμπεριφορά τους προς ένα θεσμό, όπως είναι ένας υπουργός Εξωτερικών. Ενώ δύο πούλμαν ελλήνων δέχονταν επίθεση και πυροβολισμούς από αντίπαλους οπαδούς μία μέρα μετά τον αγώνα, ο Φιλιππίδης έτρεξε να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου τούς οπαδούς της ομάδας του δημοσίως και να τοποθετηθεί ως άλλος εισαγγελέας, μόνο και μόνο για να κλείσει το μάτι στην κυβέρνηση, παρόλο που ανήκε πολιτικά στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Στις παρακάτω δηλώσεις ο Φιλιππίδης αναλύει περί σεβασμού, δημοκρατίας, ενώ οριοθετεί την παναθηναϊκή οικογένεια με όρους συνταγματικού τόξου σε πολιτικό πεδίο. Δώδεκα χρόνια μετά, κάποια εκατοντάδες ανοιγμένα κεφάλια επουλώθηκαν και πάλι...   

Η δήλωση του Άγγελου Φιλιππίδη στον τηλεοπτικό σταθμό Star: "Η απόφαση αυτή είναι δεδομένη. Είναι μια προσωρινή μη αναγνώριση των συνδέσμων του Παναθηναϊκού και αυτό έγινε για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι άνθρωποι προκλήθηκαν. Από κει και πέρα αν συμφωνείς ή όχι με την ελληνοτουρκική προσέγγιση, με το 2008 ή οτιδήποτε άλλο είναι ένα θέμα ατομικό. Στη δημοκρατία υπάρχουν συντεταγμένοι φορείς, υπάρχει κυβέρνηση, υπάρχει υπουργείο εξωτερικών, υπάρχει υπουργός εξωτερικών και πιστεύω ότι οφείλουν να σέβονται όλοι τον υπουργό εξωτερικών, τον έλληνα, και δη επί ξένου εδάφους και ακόμη περισσότερο επί τουρκικού εδάφους. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να διαφυλάξουμε το κύρος και την ιστορία του συλλόγου μας και ασφαλώς μια τέτοιου είδους ασέβεια δεν μπαίνει στα πλαίσια της παναθηναϊκής οικογένειας".