Με σάχλα αντιμετωπίζει ο Έλληνας τον σεισμό

Το κείμενο γράφτηκε από τον εκλιπόντα δημοσιογράφο Ηλία Μπαζίνα και δημοσιεύτηκε στις 15/9/1999 στον Φίλαθλο. Η αναδημοσίευση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του.

Μόνο στην ρωμέικη πραγματικότητα μπορούσε να μας προκύψει κι ΑΥΤΟ. Να γίνουν, δηλαδή, οι σεισμολόγοι... ΠΑΟ, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και τρέχα γύρευε. Και μάλιστα με εφημερίδες "δικές" τους. Το καταλαβαίνουν όλοι αυτοί ότι μιλάμε για κατάντημα και ότι δεν κάνουμε πια ούτε για κλωτσιές; Ποδοσφαιροποιήσαμε την τραγωδία!
Ο αθλητισμός και ο αυνανισμός είναι υποκατάστατα της πραγματικότητας. Ο αθλητισμός παριστάνει κάποιο είδος "πολέμου". Ο αυνανισμός κάποιο είδος γενετήσιας διαδικασίας. Και τα δύο είναι τραβεστοποίηση των πραγμάτων που μαϊμουδίζουν. Ο αθλητισμός, ευτυχώς, δεν αλλάζει σύνορα, δεν ερειπώνει, δεν εξοντώνει, δεν εκτοπίζει. Ο αυνανισμός δεν οδηγεί στη διαιώνιση των ειδών. Καλώς ή κακώς. Ούτε το ένα ούτε το άλλο προσφέρονται για απόλυτες κρίσεις αξίας ή απαξίας. Ο αθλητισμός είναι "καλός" εκτός αν είναι κακός, αν η μορφή που παίρνει σε κάποια συγκεκριμένη περίπτωση είναι αντικοινωνική. Ο αυνανισμός είναι "κακός", νοείται όμως κάλλιστα να προστατέψει, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, από το AIDS. Το κοινό στοιχείο είναι ότι ΔΕΝ αποτελούν την πρωτογενή πραγματικότητα.
Ο σεισμός όμκως ΕΙΝΑΙ η πραγματικότητα. Σε μορφή ιδιαζόντως ΣΤΥΓΝΗ. Η σχέση του με τη ΖΩΗ δεν είναι απλά τοπόδεκτη. Εμφανίζει και μια συγκλονιστική αμεσότητα (ΟΧΙ, δεν επιχειρώ "λογοπαίγνιο!"). Είναι "ισοπεδωτής" πολλών πραγμάτων ο σεισμός. Σε δευτερόλεπτα μπορεί να ακυρώσει, με απρόσωπη τυφλή βία, όσα οι άνθρωποι έφτιαξαν, πίστεψαν, ονειρεύτηκαν. Το άκουσμα του "υποχθόνιου βρόμου", που τον συνοδεύει, ξυπνάει αταβίστικους τρόμους, από τους οποίους ούτε ο πιο γενναίος είναι δυνατόν να απαλλαγεί. Το αίμα του ανθρώπου παγώνει, σαν να βρεθεί μόνος με μια κόμπρα σε ένα ασανσέρ.
ΔΕΝ προσφέρεται ο σεισμός για μπουρδολογίες. ΔΕΝ είναι ποδόσφαιρο, να βγαίνει ο κάθε πίτουρας να λέει, χωρίς πραγματικό κόστος για κανέναν, την παπαριά του. Όμως, ω του θαύματος, επειδή εδώ δεν είναι απλά Μπαλκάνια, είναι ΡΩΜΕΪΚΟ, ξάφνου μας προκύπτει... οπαδοποίηση του κοινού. Η κουβέντα "εσύ είσαι με τον Τάδε ή με τον Παπατάδε ή με τον Πισιτάδε;" πλανιέται ΠΑΝΤΟΥ. Και ενοχλεί. Ιδίως σε συνδυασμό με τη στάση κάποιων ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ, που έχουν "πάρει" σεισμοδίφες ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ, λες και είναι ομάδες ή μπίλιες του μπιλιάρδου. ΑΗΔΙΑ!
Υποτίθεται ότι η σεισμολογία είναι ΕΠΙΣΤΗΜΗ. Γνώρισμα της επιστήμης είναι ότι ξέρει καλά τη διάκριση "γνωρίζω", "δεν γνωρίζω". Εμείς δεν έχουμε καταφέρει ούτε αυτό το απλό πράγμα, να πείσουμε τους σεισμολόγους μας να μας εμπιστευθούν την πληροφορία "γνωρίζω - δεν γνωρίζω". Στην αίσθηση της αναξιοπιστίας προστίθεται και το "μυστήριο". Όχι, είπε η επιτροπή εκτίμησης σεισμικού κινδύνου στην ομάδα ΒΑΝ, ΔΕΝ θα κρατήσουμε πρακτικά συνεδρίασης!
Ρωτάμε: ΓΙΑΤΙ; Προσωπικά, ΔΕΝ πιστεύω ότι η ακριβής πρόβλεψη των σεισμών είναι εφικτή. Το βασίζω στην απλή, απλούστατη σκέψη ότι η ΗΠΑ και η Ιαπωνία, δύο ΚΟΛΟΣΣΟΙ, που απειλούνται από ΒΙΒΛΙΚΟΥ μεγέθους καταστροφές λόγω σεισμικότητας, θα είχαν λύσει το πρόβλημα, αν λύνονταν με τα υπάρχοντα μέσα. Παντού ο σεισμός εμφανίζεται απειλητικός και τρομερός. Σε εμάς όμως προστίθεται η σάχλα, η ασυνεννοησία και η σκέτη ανεντιμότητα για να κάνουν το ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ πρόβλημα ΕΚΑΤΟ φορές χειρότερα.