Έχει ήλιο, έχει πλωμάρι, ρουκέτα στο τομάρι

Κι ας είναι σαν αυτές που έριχνα δικαβαλιά στην πλάτη φίλου πάνω σε glx honda πενηντάρι, στρογγυλοφάναρο πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Από πλωμάρι και αυτές...

Η ώρα προβολής της διαφήμισης φανερώνει μεγάλο κοστολόγιο, υψηλές προσδοκίες, μια αρκετά επιθετική κίνηση promotion. Κατά τη διάρκεια τάιμ άουτ σε ντέρμπι Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού είναι λογικό να απευθύνεται σε ένα πολυπληθές αλλά και ιδιαίτερο τηλεοπτικό κοινό με έντονη τη συναισθηματική και θυμική φόρτιση. Πρόβλημά του. Του κοινού. Ποιο είναι αυτό; Αν δεν ένιωσε αποστροφή από το κόνσεπτ του διαφημιστικού, ε, εκεί είναι το πρόβλημα. Γενικότερα.

Το βίντεο ξεκινά με ήλιο, θάλασσα και μπουζουκοήχους αισθητικής της ποστ χούντας των 70s στην Ελλάδα. Μετά μας δείχνει κτίριο με μια επιγραφή ναα. Αποστακτήριο ούζου στη Λέσβο. Όσο τα πλάνα είναι εξωτερικά, όλα εντάξει. Το θέμα υφίσταται από τη στιγμή που ο φακός εισβάλλει στα ενδότερα. Της επιχείρησης. Παρασκευή 1 μ.μ., κλασική ώρα μαζώματος υποθέτω, και καμιά πενηνταριά εργαζόμενοι ντυμένοι με τα ρούχα της δουλειάς, καπελάκια, ποδιές, κοντοστέκονται με μούτρα κατεβασμένα μέχρι το πάτωμα, κοιτώντας ο ένας τον άλλον με μισό μάτι. "Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα". Αν ήξεραν, αυτοί θα πήγαιναν στ' αφεντικό και όχι το αντίθετο.

Μπουκάρει το αφεντικό και οι εργάτες σκιάζονται σε κάθε του βήμα. "Είμαστε όλοι εδώ;" ρωτάει. Έννοια σου, ρε τρελέ, αν έλειπε κανείς θα σου το σφυρίζανε. "Ο νους πάει στο κακό", μας προκαταβάλλει ο σκηνοθέτης. "Σήμερα" παύση, "σταματάμε" παύση, "ό,τι κάνουμε" παύση. Τίγκα η αγωνία για το μοιραίο στους εργαζόμενους. Απλά περιμένουν να ακούσουν τα κακά μαντάτα που λίγο πολύ έχουν μυριστεί. Θα κλείσει το μαγαζί, θα απολυθεί κόσμος, θα δουλεύουν και Κυριακές και μεταμεσονύκτια, απαγορεύεται το καμάκι (μικτό το έμψυχο δυναμικό), δεν έχει πολλή σημασία. Όλα κρίνονται σε μια κλωστή και τ' αφεντικό συνεχίζει.

"Και πάμε" παύση, "στη θάλασσα" παύση, "για καλαμαράκι". Τι ακολούθησε; Ξέσπασμα χαράς, παλαμάκια, κοντινά χαμόγελα, αποφόρτιση από το άγχος που τους διακατείχε, σαν να λένε "τη γλιτώσαμε και σήμερα". Και κει που ο ένας δεν σήκωνε το βλέμμα του στον άλλον, πιασμένοι χέρι χέρι στριμώχνονται σε ένα πούλμαν σε φάση "γλεντάω τώρα, ξεδίνω". Στην τσέπη το έχουν το ξεφάντωμα; Φτάνουν στην ταβέρνα, πίνουν ουζάκι και ένας τύπος, εκπρόσωπος των εργαζομένων υποθέτω, εκστομίζει το "να 'σαι καλά, αφεντικό" σηκώνοντας το ποτήρι ψηλά.

Που δεν του κοβότανε καλύτερα; Κι ας έσπαγε το ποτήρι, δεν θα κοβόταν κανείς. Μετά πιάνουν το χορό, λες και δεν έχει παντρευτεί καμιά ξαδέρφη τους ποτέ και το τραπέζι έχει γίνει σε κοσμική ταβέρνα. Ξεκάθαρα τα ενσταντανέ θυμίζουν σκηνές από την κόρη μου, τη σοσιαλίστρια. Μόνο που να θυμίσω ότι το χορό τότε έσερνε ο Νικολαΐδης αρχικά για να ρίξει την ξενόφερτη αφεντικίνα κι έπειτα ήδη ως αφεντικό της φάμπρικας, τιμής ένεκεν μια φορά το χρόνο για να δείχνει ότι δεν ξεχνάει τις καταβολές του. Άσχετο αν είχε αμάξι κούρσα μετά το γάμο, ενώ πριν έπαιρνε το αστικό ή καβάλαγε καμιά καρότσα στη ζούλα.

Η διαφήμιση ούζου μόνο τάσεις προς εμετό είναι ικανή να προκαλέσει, όταν παρουσιάζει ανθρώπους, πολίτες και εργαζόμενους ως μια άμορφη, άβουλη, ανίδεη και άκομψη μάζα που το μπρίο και η έκφραση της προσωπικότητάς της επιτρέπονται μόνο όταν δώσει το σήμα και κεράσει τ' αφεντικό. Μια μάζα παραδομένη στον τρόμο του να βρεθεί ξεκρέμαστη, αφημένη στη μανία του να μαζεύει όσο το δυνατόν πιο πολλά -κι ας είναι ελάχιστα κι ανούσια- αραχνοϋφαίνοντας ίνα προς ίνα το μαντίλι με το οποίο θα σέρνει το χορό που θα τους επιβάλλουν κάποιοι άλλοι, κάνοντας αέρα σε κάποιους που σφίγγουν το σκοινί με το οποίο ονειρεύονται να τους κρεμάσουν. Όσο για το καλαμαράκι; Στο λαιμό να τους κάτσει. 

Ο Λόρι Σάντσεζ και η ακαμψία του ρεπόρτερ

"Τώρα δεν με αφήνεις να μιλήσω, όταν ήρθα παρακαλούσες για μια συνέντευξη", φέρεται να λέει ο Λόρι Σάντσεζ.

Οι εποχές που οι δημοσιογράφοι έστηναν καρτέρι έξω από γήπεδα, ξενοδοχεία, προπονητικά, θεσμικά κέντρα αποφάσεων, στέκια, κυριλέ εστιατόρια με σκοπό ένα αποκλειστικό, μια φωτό, μια δήλωση, μια εμπρηστική αναφορά από ποδοσφαιριστές, προπονητές ή παράγοντες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Στις μέρες μας η κατάσταση είναι πιο απλή. Κάθονται στο γραφείο αλυσοδεμένοι από την ασύρματη τεχνολογία επικοινωνίας και εκμεταλλευόμενοι την πλούσια ατζέντα τους αναπαράγουν τις ειδήσεις, όπως και τις απόψεις, των κυρίως ενδιαφερομένων.

Επίσης, όταν καλύπτουν μια αναμέτρηση, στέκονται αγέρωχοι, παρατηρώντας μεν τι λαμβάνει χώρα, φιλτράροντας δε τα συμβάντα και αποφασίζοντας σε σύντομο διάστημα αν επιτρέπεται να αναπαραχθούν σύμφωνα με τον κώδικα δεοντολογίας των συμφερόντων του ομίλου που υπηρετούν.

Την προηγούμενη Κυριακή στην Κομοτηνή, στον αγώνα με τον Πανθρακικό, έγινε ένα συμβάν με τον προπονητή του Απόλλωνα, που φανερώνει αρκετά σημαντικά στοιχεία για τον τρόπο που λειτουργούν οι ρεπόρτερ στις μέρες μας.

Ένα τέρμα του Απόλλωνα ακυρώνεται και ο Λόρι Σάντσεζ εκρήγνυται. Βλέπει δίπλα του τον ρεπόρτερ της Νόβα που κάλυπτε το ματς και αμέσως κάνει κίνηση να του αρπάξει το μικρόφωνο για να απευθύνει λόγο στους τηλεθεατές που παρακολουθούσαν.

Ποια η αντίδραση του υπαλλήλου του καναλιού; Στην αρχή σαστιμάρα κι έπειτα συνειδητή άρνηση να του παραχωρήσει το μικρόφωνο, ως όφειλε. Κρατούσε χαρακτηριστικά το χέρι του κάτω αναγκάζοντας τον κόουτς να τον τραβήξει προτού το πάρει.

Ο Βορειοϊρλανδός με ρίζες από Εκουαδόρ κόουτς, εκτός από εργατικός και συντεταγμένος προπονητής, που καθορίζει με το βρετανικό στυλ του τις ομάδες που δουλεύει, είναι ξεκάθαρο ότι διέπεται από φαντασία, ελεύθερη σκέψη και ευστροφία.

Ξέφυγε από τον κύριο ρόλο του και την επίμαχη στιγμή επιδίωξεσυμμετοχή στη ζωντανή μετάδοση του αγώνα, καταλαμβάνοντας το μέσο, αποδεικνύοντας ότι παραμένει προέκταση του εαυτού μας.

Θύμισε παρεμβάσεις που έχουν συμβεί πολλές φορές σε ανοικτές συζητήσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις, σε τελετές, όπως και στα ίδια τα μίντια από ανθρώπους-ομάδες που επιδιώκουν να κάνουν γνωστή στο ευρύ κοινό μια διαμαρτυρία σχετικά με μια κοινωνική αδικία.

Το σίγουρο είναι ότι πέρα από έναν ποδοσφαιράνθρωπο -που ελπίζουμε ότι θα οδηγήσει τον Απόλλωνα στη σωτηρία- το Λόρι Σάντσεζ θα το θυμόμαστε ως προσωπικότητα-κόσμημα σε αυτό το πράμα που λέγεται Ελλάδα.

Γούρια, Βάρκιζα και στημένη σωτηρία

Το ψηστήρι στο λάινσμαν αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στην προσπάθεια της ομάδας για το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Θα αποφύγει έντεχνα να συνοδεύσει το κορίτσι του στο γήπεδο. Θα παει μαζί με την παρέα που έχει φάει ψωμί κι αλάτι στα τσιμέντα. Δεν είναι οι κλασικές αναμετρήσεις στις οποίες επικρατούν οι καλύτεροι. Στα τελευταία παιχνίδια της λίγκας η προετοιμασία των ομάδων για τη νυν υπέρ πάντων μάχη περιλαμβάνει διπλωματία, θεσμούς, οικονομικό νταραβέρι κι έπειτα το αμιγώς αγωνιστικό. Ακόμα περισσότερο όταν είναι απαραίτητο συγκεκριμένο αποτέλεσμα σε άλλο γήπεδο για να επιτευχθεί ο στόχος. Αγώνας που διεξάγεται ταυτόχρονα.

Τα must win ματς θυμίζουν πολεμικές μάχες, μια και η συσπείρωση όλων των υγιών -και μη- δυνάμεων είναι κάθε χρονιά πρωτοφανής. Από την άλλη και γήπεδο να μην πάει κάποιος, οι παράλληλες μεταδόσεις δίνουν μια διαφορετική αίσθηση στην παρακολούθηση, αυξάνουν την ένταση και διογκώνουν το άγχος. Όπως και να ‘χει, για τον απλό φίλαθλο μόνο ανέμελα δεν είναι τα πράματα και οφείλει να λαμβάνει τα μέτρα του. Εμείς προτείνουμε κάποια από αυτά.  

  

Αν είστε στο γήπεδο και υποστηρίζετε μία από τις ομάδες που κινδυνεύουν:

Αποφύγετε να απαντήσετε στον τύπο που κάθεται τρεις σειρές πιο πάνω και ρωτάει συνέχεια αταβιστικά «πόσο είναι ο Ατρόμητος;». Ο Ατρόμητος εδώ και  χρόνια έχει σταματήσει να κινδυνεύει.

Μην έχετε τεντωμένα τα αφτιά σας. Συνήθως αν ακουστεί στην εξέδρα «ισοφάρισε η   (ακατάληπτο)…» θα αναφέρονται σε ματς του βελγικού πρωταθλήματος που τους νοιάζει για το στοίχημα.

Αγοράστε μαξιλαράκι από φελιζόλ, κασκόλ της ομάδας, σάμαλι, βρόμικο, γενικά οτιδήποτε πωλείται στο γήπεδο. Δεν είναι μέρα να δημιουργούμε αντιπάθειες. 

ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ μη βρίσετε τους παίκτες της αντίπαλης αδιάφορης ομάδας. Δικαιούστε να βρίσετε όμως τον ένα παίκτη, συνήθως πλάγιο χαφ, που δεν έχει προλάβει να ενημερωθεί από τους εμπειρότερους συμπαίκτες του πώς θα δώσουνε το ματς.

Πριν τον αγώνα ανάψτε ένα κεράκι στην κοντινότερη εκκλησιά. Είπαμε δεν είναι μέρα για αντιπάθειες.

Αν βλέπετε τα ματς από την τηλεόραση και υποστηρίζετε μία από τις ομάδες που κινδυνεύουν:

Σε καμιά περίπτωση μη δείτε το Λεπτό Προς Λεπτό στη Νόβα με την παράλληλη μετάδοση όλων των αγώνων. Βλέπεις ματς που σουτάρει ένας παίκτης σε ένα γήπεδο, αποκρούει ο τερματοφύλακας σε ένα άλλο και στην επόμενη φάση έχει δοθεί πέναλτι σε ένα τρίτο.

Συνέχεια εκ του προηγουμένου και εδώ. Για τον ίδιο λόγο και πριν το ματς φτάσει στο 65ο λέπτο, μην ασχοληθείτε με την και καλά λάιβ βαθμολογία. Θα έχει αλλάξει πενήντα φορές μέχρι το σφύριγμα της λήξης.

Μην κρατήσετε τα τηλεοπτικά γούρια της σεζόν. Θυμηθείτε άλλες παρόμοιες κρίσιμες στιγμές του συλλόγου σας στο παρελθόν και ανατρέξτε σε αυτά τα γούρια. Αν δεν έχετε πια τρανζίστορ, αγοράστε ένα. Και οι τύποι με τα ηλεκτρονικά στην αρχή της Αθηνάς πρέπει κάπως να επιβιώσουν.

Σε καμιά περίπτωση μη βγάλετε συμπεράσματα για παίκτες της ομάδας σας από αυτά τα παιχνίδια. Στο τέλος της σεζόν όλα γίνονται μόνα τους. ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Για αυτό το λόγο  μην ανανεώσετε το συμβόλαιο του Βαλντέζ, θα την πατήσετε όπως με τον Νταρμπισάιρ.

Μη βλέπετε τα ματς μαζί με βάζελους γιατί θα σας πρήξουν με τη «μεγαλη ομάδα που δεν έχει δώσει ποτέ ματς». Αν δεν μπορείτε να το αποφύγετε, απλά βρείτε ένα μπρελόκ με τον Γιώργο Παπαδόπουλο και κάθε φορά που το λένε μπορείτε να τους το κουνάτε πέρα δώθε.

Αν δεν υποστηρίζετε ομάδα που κινδυνεύει:

Πηγαίντε για ψάρι στη Βάρκιζα.

Πηγαίντε για εκμέκ στη Χαρά στη Πατήσια.

Πηγαίντε σινεμά.

Δείτε το κυριακάτικο ματς στο ΝΒΑ που ξεκινάει σχετικά νωρίς,

Κάντε μας τη χάρη και μη βγείτε το βράδυ στο Σπορ FM να μας πείτε πως τα ματς ήταν στημένα.

Κίλλι "κοιλιακών" γκονζάλες