με κόκκινα τα μάγουλά τους.
Όλα με κούρασαν
και λέω.
Θέλω να ξαναντύθω το γέλιο μου
κι ας ξημερώσει ο κόσμος.
Στο απέναντι διαμέρισμα
δυό γυναίκες
ράβουν καινούρια μοναξιά
να τους ταιριάζει.
Τα σταφύλια της οργής
κι ο Στάινμπεκ
χορεύουν βαλς
μέσα στης ιστορίας το πατητήρι
μέσα στης υστερίας το ποτήρι.
Συμπέρασμα ουδέν.
Κλείνω τα μάτια μου.
Τα βρέχω.
Βροχές θλίψης,
Θα ξημερώσει ο κόσμος.
Το παιδί που έχω στα σπλάχνα μου
πείτε το Γεσθημανή.
Παρακαλώ...
Του Αλέξη Τζάνου
