12.1.14

Φιλιππίδης, περί θεσμών

Ο Φιλιππίδης και ο Παπανδρέου στα επίσημα του "Σουκρού Σαράτσογλου". 

Η σύλληψη του Άγγελου Φιλιππίδη στην Ισταμπούλ για οικονομικά σκάνδαλα πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που διέπραξε ως πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου ξύπνησε μνήμες από μία διεθνή ποδοσφαιρική αναμέτρηση που σε πολύ κόσμο έχει μείνει αλησμόνητη.
Οι διπλές αναμετρήσεις του Παναθηναϊκού και της Φενερμπαχτσέ το φθινόπωρο του 2002 θεωρήθηκαν ως η καλύτερη ευκαιρία για να διαφημιστεί η κοινή υποψηφιότητα των ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών της Ελλάδας και της Τουρκίας ώστε να αναλάβουν από κοινού τη διοργάνωση του Euro 2008. Ο συλληφθείς -τώρα- Άγγελος Φιλιππίδης αποτελούσε διορισμένος πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟ από την ιδιοκτήτρια οικογένεια.
Ευάγγελος Βενιζέλος (υπουργός Πολιτισμού), Γιώργος Παπανδρέου (υπουργός Εξωτερικών) και Γιώργος Λιάνης (υφυπουργός Αθλητισμού) επισκέπτονταν το Πατριαρχείο για προσευχή και υπέγραφαν ολυμπιακή εκεχειρία με την τουρκική πλευρά -σε ενάμιση χρόνο θα ξεκινούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα-, την ώρα που η ομάδα του Σέρχιο Μαρκαριάν ετοιμαζόταν για τον αγώνα στο "Σουκρού Σαράτσογλου" και περίπου 1.500 οπαδοί των πρασίνων προσέγγιζαν τη γείτονα χώρα οδικώς ή με αεροπλάνα.
Οι τούρκοι φίλαθλοι στην αρχή επιδόθηκαν στην αναδρομή ιστορικών γεγονότων που αφορούν τις δύο χώρες στο ευρύτερο πλαίσιο της ιστορίας. Έπειτα ασχολήθηκαν με τις ρίψεις οικοδομικών υλικών (μπιντέδες, λεκάνες) και γεωργικών προϊόντων προς τους πράσινους φιλάθλους, οι οποίοι γνώριζαν πού πήγαιναν, τι θα συναντούσαν και πώς θα το αντιμετώπιζαν.
Η απόφαση των πολιτικών να κάνουν περίπατο μες στον αγωνιστικό χώρο πριν από την έναρξη του αγώνα, δίνοντας πανηγυρικό τόνο στην υποβολήτης υποψηφιότητας και παραβλέποντας το σκηνικό πολέμου που ήδη είχε στηθεί στις εξέδρες, έδωσε τη δυνατότητα στους έλληνες φιλάθλους να δείξουν την αντίθεσή τους σε ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια μάζα, στον εμπαιγμό.
Πέραν από τα συνθήματα και τις φωνές που κατακεραύνωναν τους πολιτικούς, ο πράσινος κόσμος πέταξε προς το μέρος τους καρέκλες και γιαούρτι, με θύμα τον Παπανδρέου. Ο Βενιζέλος επέδειξε εξυπνάδα, διορατικότητα και ορθή κρίση των γεγονότων όταν πρόβαλε δικαιολογία και δεν συμμετείχε σε αυτήν την κίνηση των συναδέλφων του. Είναι προφανές ότι ήξερε τι τον περίμενε. Το θέμα είναι γιατί δεν ειδοποίησε τους υπολοίπους. Ή το έκανε και δεν εισακούστηκε ή τους άφησε να εκτεθούν.
Προτού καν επιστρέψουν όλοι οι έλληνες από την Τουρκία ο Άγγελος Φιλιππίδης θέλησε να υποβάλει τα... σέβη του στην ελληνική κυβέρνηση και να "τιμωρήσει" τους οπαδούς του Παναθηναϊκού για την απρεπή συμπεριφορά τους προς ένα θεσμό, όπως είναι ένας υπουργός Εξωτερικών. Ενώ δύο πούλμαν ελλήνων δέχονταν επίθεση και πυροβολισμούς από αντίπαλους οπαδούς μία μέρα μετά τον αγώνα, ο Φιλιππίδης έτρεξε να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου τούς οπαδούς της ομάδας του δημοσίως και να τοποθετηθεί ως άλλος εισαγγελέας, μόνο και μόνο για να κλείσει το μάτι στην κυβέρνηση, παρόλο που ανήκε πολιτικά στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Στις παρακάτω δηλώσεις ο Φιλιππίδης αναλύει περί σεβασμού, δημοκρατίας, ενώ οριοθετεί την παναθηναϊκή οικογένεια με όρους συνταγματικού τόξου σε πολιτικό πεδίο. Δώδεκα χρόνια μετά, κάποια εκατοντάδες ανοιγμένα κεφάλια επουλώθηκαν και πάλι...   

Η δήλωση του Άγγελου Φιλιππίδη στον τηλεοπτικό σταθμό Star: "Η απόφαση αυτή είναι δεδομένη. Είναι μια προσωρινή μη αναγνώριση των συνδέσμων του Παναθηναϊκού και αυτό έγινε για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι άνθρωποι προκλήθηκαν. Από κει και πέρα αν συμφωνείς ή όχι με την ελληνοτουρκική προσέγγιση, με το 2008 ή οτιδήποτε άλλο είναι ένα θέμα ατομικό. Στη δημοκρατία υπάρχουν συντεταγμένοι φορείς, υπάρχει κυβέρνηση, υπάρχει υπουργείο εξωτερικών, υπάρχει υπουργός εξωτερικών και πιστεύω ότι οφείλουν να σέβονται όλοι τον υπουργό εξωτερικών, τον έλληνα, και δη επί ξένου εδάφους και ακόμη περισσότερο επί τουρκικού εδάφους. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να διαφυλάξουμε το κύρος και την ιστορία του συλλόγου μας και ασφαλώς μια τέτοιου είδους ασέβεια δεν μπαίνει στα πλαίσια της παναθηναϊκής οικογένειας".  

3 σχόλια:

  1. Αν, φίλε μου Rob, αποκαλούμε και οι ίδιοι την Κωνσταντινούπολη Ινσταμπούλ, είναι σαν να ξεχνούμε το παρελθόν μας, τις χαμένες πατρίδες και τους νεκρούς. Μπορεί να μην το ζήσαμε οι ίδιοι και οι "απαιτήσεις" της σύγχρονης ιστορίας να επιβάλλουν λήθη στο παρελθόν, πρόκειται όμως για ψυχές και όχι για νούμερα. Η χαλαρότητα αυτή -ειδικά της σύγχρονης, κυριλέ Αριστεράς-, καθώς και η επωδός των αριστερογιάπηδων πως οι μνήμες συνιστούν πατριδοκάπηλες φασιστικές ιδέες έχουν οδηγήσει τη νεολαία όχι στη λήθη, αλλά στην πολιτικη μαστούρα και στην άγνοια μιας ιστορίας η οποία θα έπρεπε να διδάσκει τις επόμενες γενιές. Κυρίως διότι οι γείτονες δεν χαλαρώνουν ποτέ και πάντα ψάχνουν αφορμή για νέες διεκδικήσεις. Θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας, πρέπει να ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε. Αλλιώς η λήθη θα αποτελέσει τη δικαιολογία μιας άνευ όρων παράδοσης στα σύγχρονα μεμέτια, τα οποία την ιστορία τους τη μαθαίνουν όπως πρέπει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ αναγνώστη και φίλε, κατ' αρχάς σε κανένα ταξιδιωτικό γραφείο ή αεροδρόμιο παγκόσμια δεν θα βρείτε το όνομα Κωνσταντινούπολη. Οι χαμένες πατρίδες είναι υπαρκτές μόνο για αυτούς που κατοικούν σε αυτές. Τίποτα δεν ανήκει σε κάποιον πριν το κατακτήσει και αφού το χάσει. Ποιους νεκρούς απ' όλους εννοείς;΄Σίγουρος δρόμος για να μάθει κάποιος το παρελθόν του είναι να μάθει πρώτα το παρελθόν των άλλων. Δεν πά' να επιβάλλει κάποιος ό,τι θέλει ("λήθη στο παρελθόν"), αν ένας πολίτης θέλει να αντιληφθεί και να κατανοήσει την οποιασδήποτε ιστορική συνέχειά του (αν υπάρχει), είναι προσωπικός του δρόμος. Κάποιες ψυχές μπορεί να ήταν νούμερα στην προσωπική τους ζωή, δεν αποκλείει το ένα το άλλο. Την καθεστωτική αριστερά μού περιγράφεις. Όποιος θέλει να κοιμηθεί πατριώτης και να ξυπνήσει χρυσαυγίτης δικαίωμά του. Σοβαρά τώρα, σε κόβω υπερβολικά αγχωμένο για την ιστορία της Ελλάδας. Λιακόπουλος, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Μπαρμπής μας την υπενθιμίζουν αρκετά. Μόνο η προπαγάνδα καταπίνεται αμάσητη, και δω στο Γκρις δεν τα πλένουμε τα δόντια μας όπως πρέπει. Χρησιμοποιείς όρους (βρες τους μόνος σου) που μόνο το αντι-νέα τάξη πραγμάτων χρησιμοποιεί. Κοίτα το.

      Διαγραφή

  2. Αγαπητέ Rob, κανένα ταξιδιωτικό γραφείο δεν είναι ικανό να σβήσει μνήμες χιλιάδων νεκρών. Κατανοώ όλους αυτούς που θέλουν να λησμονήσουν τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις, διότι όλα αυτά έχουν έναν αντίκτυπο σε κάτι που λέγεται φιλότιμο και σε άλλες εποχές θα δημιουργούσαν κάποιες... υποχρεώσεις. Σήμερα, ως Ευρωπαίοι πια, έχουμε απολέσει το φιλότιμο και μας έμεινε η δειλία. Δειλία είναι, Rob, ρόμπες ξεκούμπωτες, κότες. Και η πολλή θεωρία της... αντικαθεστωτικής Αριστεράς διόλου δεν φοβίζει το κτήνος. Αντιθέτως, το βολεύει, διότι η όποια διάθεση αντίδρασης εκτονώνεται στα στέκια των αριστερογιάπηδων με ατελείωτες θεωρητικές συζητήσεις για το τι θα γίνει όταν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
    Τι θα γίνουν; Συνδικαλιστές θέλουν να γίνουν οι ταγοί της εξωκοινοβουλευτικής με τα γνωστά επακόλουθα. Το κτήνος γελά, διότι απέναντί του βρίσκει δειλούς, ρόμπες, φίλε Rob. Ως συνήθως, θα το πολεμήσει ο μαλάκας της υπόθεσης, αυτός που, σύμφωνα με τη σύγχρονη ιστορία μας, μετά θα πρέπει να προσαρμοστεί στο σύστημα που θα επιβάλουν οι νεοσυνδικαλιστές, οι οποίοι στο ζόρι κρύβονται και την κατάλληλη στιγμή ατσαλάκωτοι θα σκάσουν μύτη. Για τον μαλάκα της υπόθεσης τα σύγχρονα εργασιακά Μακρονήσια περιμένουν. Αυτά για τη νέα, αντικαθεστωτική, Ευρωπαϊκή Αριστερά και πάμε στην... πατριδογνωσία.

    Συμφωνώ, οι χαμένες πατρίδες είναι υπαρκτές μόνο για αυτούς που τις κατοικούν. Τέτοια είναι και η πατρίδα μας, ασχέτως αν σήμερα δεν συνωστίζονται οι άνθρωποι στο λιμάνι, αλλά φεύγουν λίγοι-λίγοι για καλύτερη ζωή σε πιο φιλόξενες πατρίδες. Λείπει το αίμα; Εκτός αν θεωρείς πως οι χιλιάδες αυτοκτονίες είναι αναίμακτες, αφού δεν λέρωσαν τα τσιμέντα του λιμανιού ή την είσοδο της πολυκατοικίας σου.

    Διαφωνώ πως αν κατακτήσεις κάτι σού ανήκει δικαιωματικά, αν το έχεις πάρει διά της βίας. Διαφωνώ επίσης πως ο χαμένος της υπόθεσης που δεν είχε τη δύναμη να αντισταθεί θα πρέπει να αποδεχθεί την ήττα και να λουφάξει. Δεν είναι ποδόσφαιρο, είναι πόλεμος, δεν υπάρχει fair play. Όσον αφορά στους νεκρούς που δεν καταλαβαίνεις, γράφουν γι' αυτούς τα βιβλία της Ε' και ΣΤ' Δημοτικού. Δεν νομίζω πως πήγες κατ' ευθείαν στο Πανεπιστήμιο. Τι έμαθες στα ανώτατα ιδρύματα; Πως ό,τι σου πάρουν με τη βία πάει, το 'χασες για πάντα και δεν πρέπει να το διεκδικήσεις; Αυτό απαιτούν οι σύγχρονες συνθήκες; Άνευ όρων παράδοση στο σύστημα;

    Μεγάλε ψυχολόγε, Rob, δεν έχω κανένα άγχος για την ιστορία της πατρίδας. Γνωρίζω πολύ καλά τι κουμάσια τη γράφουν. Η ιστορία θέλει φίρμες για να «πουλήσει». Ο απλός άνθρωπος που θα πέσει στο πρώτο βόλι δεν καταγράφεται πουθενά, ανώνυμος. Ο ατσαλάκωτος θα γράψει ιστορία. Δες τη γενιά του Πολυτεχνείου, τα ξέρεις, Rob, στους δρόμους μεγάλωσες -υποθέτω.

    Όσον αφορά στην προσβλητική επίθεσή σου με όμορφα λόγια, πως κοιμάμαι πατριώτης και ξυπνώ χρυσαυγίτης, το εκλαμβάνω ως άστοχο χιούμορ. Εξάλλου, οι ταμπέλες εύκολα κρεμιούνται, ειδικά μέσα από τα... εκρηκτικά κείμενα του Διαδικτύου που εκτοξεύουμε ο ένας στον άλλον και οι δύο μαζί προς την εξουσία και τα μαντρόσκυλά της. Στα σκυλιά της εξουσίας πετούμε πέτρες, Rob, όχι κείμενα. Απέναντι στα σκυλιά χρειάζονται ανώνυμα και ανιδιοτελή λιοντάρια. Οι κότες δεν φοβίζουν. Το πολύ-πολύ να κάνουν κανένα αυγό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή