Ένα λάθος (σωστό) πανό

Η φωτό τραβήχτηκε πριν 31 χρόνια. Η επίμαχη θα ανέβει, αν ταιριάξει, οσονούπω.

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΤΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΩΡΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ

(πανό πανθήρων, Πανιώνιος – Παναιτωλικός, 26 Μαρτίου 2014

Το  πανό των «Πανθήρων» ήταν καλό για τους τρίτους που υποστηρίζουν άλλες ομάδες και αυτή την περίοδο ήταν στην απέξω. Ήταν καλό και για τους αθλητικογράφους που έχουν αποφασίσει πως θα βγάζουν μεροκάματο καταγγέλλοντας το σύστημα. Ήταν καλό και για όσους «δεν ασχολούνται με τον οχετό της σούπερ λίγδας και βλέπουν μόνο τσάμπιονς λιγκ» και άλλα του επιπέδου τους.  Πιθανόν να ήταν καλό και όσους ήταν στο γήπεδο μιας και η έξωθεν καλή μαρτυρία και το προφίλ του «σκεπτόμενου οπαδού» που παραδοσιακά έχουν οι Πανιώνιοι είναι σημαντικό για την ανατροφοδότηση του εγωισμού τους.

Την ώρα του ματς άκουγες τον Καραλή στο ραδιόφωνο να λέει «πόσο κακό κάνει αυτό το πανό» στους παίχτες. Οι παίχτες -οποίος έχει παίξει έστω και μισή ώρα ένα ομαδικό άθλημα σε ματς της πλάκας και με διακύβευμα μια κόκα κόλα-  είναι οι τελευταίοι που επηρεάζονται. Ακόμα και σε στημένα ματς σκέφτονται μόνο την μπάλα,  το πώς θα τραβήξουνε τον αντίπαλο ώστε να μην μπορεί να διεκδικήσει κεφαλιά, άντε και πολύ πολύ να πάρουνε μια καμιά κάρτα αν θέλουν να γλιτώσουνε το επόμενο εκτός έδρας.

Τα παιδιά που είναι στους πάνθηρες έχουν μάλλον δίκιο. Δεν γίνεσαι μέλος σε σύνδεσμο οπαδών για να σε λένε παράρτημα, τσάτσο, Ολυμπιακό Β κ.λπ. Μπαίνεις για να περνάς ευχάριστα η ώρα σου. Και πιθανότατα η διαδρομή της ομάδας τους εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια δον τους το επιτρέπει αυτό. Υπάρχει όμως λύση. Μιας και η συμμετοχή στον Πανιώνιο δεν είναι υποχρεωτική, μπορούνε να κάνουνε κόντρες με μηχανάκια, να κυνηγάνε γκόμενες, να κάνουν φάρσες στους καθηγητές τους, να παίζουν τζόγο στο ίντερνετ ακριβώς αυτά τα στημένα ματς και άλλα συναφή και απαραίτητα για την ηλικία τους πράγματα. 

Τους υπόλοιπους (που από τα επίσημα στοιχεία φαίνεται πως  είναι οι λιγότεροι από κάθε άλλο γήπεδο σούπερλιγδ) ας τους αφήσουν ήσυχους. Χαλάνε κατά μέσο όρο ένα τετράωρο (και κάποιες ώρες στην τηλεόραση ή στην εφημερίδα καθημερινά) κάθε δεκαπέντε μέρες για να διασκεδάσουν. Ξέρουν τι βλέπουν, ξέρουν τις δυνατότητες της ομάδας τους και των άλλων ομάδων. Ξέρουν τους συσχετισμούς δυνάμεων. Χαζοί δεν είναι. Θέλουν απλά να παραμυθιάζονται και κακό δεν κάνουν.  Όσο για τους συμπαθώντας της πρώτης παραγράφου, να μας κάνουνε τη χάρη να ασχοληθούνε με το σοσιαλισμό, τα ψαγμένα στέκια της πόλης, το Ελ Κλάσικο που καλύπτεις τις ανάγκες τους στη μπάλα και ό,τι άλλο θέλουνε. Ούτως ή άλλως και Πρέμιερ Λιγκ να ήταν το ελληνικό πρωτάθλημα, αυτοί τα Σαββατοκύριακα θα τα περνάγανε στις Σπέτσες.  

 Κίλλι "κοιλιακών" γκονζάλεζ