Σύνθημα και όχι σύνθυμα

Υπάρχει εδώ και μια δεκαπενταετία, μπορεί και περισσότερο, ένα τραγούδι-σύνθημα στις εξέδρες των φανατικών του τριφυλλιού. Παολέ, παολέ με τα χέρια τεντωμένα πάνω και κάτω και μετά παλαμάκια.

Ισπανική υποχώρηση ακουγόταν πως λέγεται. Το γνωρίζετε σίγουρα. Παίζει όταν ξεκινάει το "Κωνσταντίνου και Ελένης". Το έφερες στο μυαλό σου; Καλό. Αρχικά φαινόταν πως ήταν επιρροή από τη γελοία αδελφοποίηση κομματιού του οπαδικού κινήματος με τους Οργκούλο Βικίνγκο της Ρεάλ Μαδρίτης, με όλους τους αναγκαστικούς συνειρμούς.

Δεν έχει να κάνει όμως με αποτυχημένες ισπανικές ναυμαχίες του 16ου αιώνα, μια και το περίφημο κομμάτι είναι του Pascual Marquina Narro, λέγεται "Espana Cani", που σημαίνει τσιγγάνικη Ισπανία.

Το εν λόγω σύνθημα δέσποζε στις κερκίδες παντού σε Βαλκάνια, Ευρώπη, Τουρκία, όπου αγωνιζόταν η ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι συνοδευόταν από τρέλα και αγριάδα. Ο κόσμος γέμιζε ενέργεια ενώ ξεστόμιζε το λαλαλάλαλαλάλαλαλά πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλον στο χαρακτηριστικό τέμπο του τραγουδιού.

Έπειτα η ψύχωση του κόσμου για πρωτάθλημα και πρωτιά -βλέποντας από την άλλη τον αντίπαλο να τα σαρώνει- δηλητηρίασε το γνήσιο του ξεσπάσματος (στο λαλαλάλαλαλάλαλαλά) και κει που είχε την ψυχεδέλειά του, όπως η σχιζοφρένεια, μετεξελίχτηκε σε πιο κοφτό τοποθετώντας τη λέξη πρωτάθλημα τρεις φορές στη θέση του λαλαλάλαλαλάλαλαλά.

Η σκέψη είχε λογική γιατί σε κατάσταση πολέμου μπάλας η στεντόρεια φωνή χρησιμεύει περισσότερο από το πιο ψυχεδελικό που γράφτηκε πιο πάνω. Αρκετοί ξενέρωσαν με αυτή την ιστορία, δικαίωμά τους.

Η δικαίωση αργεί, τις περισσότερες φορές αρκετά, αλλά ενδέχεται και να 'ρθει. Αυτή ήρθε σήμερα, μαζί με την αμηχανία, την κρυάδα και στο τέλος το γέλιο των περισσότερων, όταν αναγκάστηκαν να πουν ή να ακούσουν τη λέξη πρωτάθλημα στο εν λόγω σύνθημα.

Και η αντίδραση έγινε αντιληπτή άμεσα, πέρασε επεξεργασία και το σύνθημα σταμάτησε, αποδεικνύοντας ότι μια κερκίδα μπορεί να έχει υψηλά αισθητήρια, προσαρμοστικότητα και κυρίως αυτοκρίση.

Προτείνω ξάστερα την ολντσκουλιά βερσιόν του συνθήματος, την ατόφια, τη γνήσια. Γιατί εμείς διαμορφώνουμε την ιστορία.

                      Την κερκιδοποίηση της τέχνης δεν την πρόβλεψε ούτε ο Πιτ Παπαδάκος.